Johan Muurlink

Wat vliegt daar, is het een superheld? Nee, het is Johan de Boterhammenman! Johan heeft roerige jaren achter de rug. Na een paar ingrijpende gebeurtenissen sloot hij zich letterlijk en figuurlijk af van de buitenwereld. Uiteindelijk belandde hij in 2016 in de Reset Yourself Training. Sindsdien zijn Johan en zijn stichting verbonden met Reset Yourself. Niet alleen in het ambassadeurschap, maar ook als echte vriend.

Hoe kwam je bij de Reset Yourself Training?

“Van mijn 27e tot mijn 39e heb ik met tussenpozen verschillende banen gehad. Maar ik was de maatschappij helemaal zat. Die hokjesgeest, die druk, een baas die me vertelt wat ik moet doen… daar kan ik gewoon niet tegen. Toen mijn jongste zoon werd geboren, besloot ik: ‘Vanaf nu moet alles anders. Voor dit kind ga ik een voorbeeldvader zijn.’ Ik nam ontslag en zit nu zo’n tien jaar in de bijstand.

Een tweede keerpunt kwam vier jaar geleden, toen mijn oudste zoon werd doodgeschoten. Ik besefte opeens hoe betrekkelijk het leven is. Ik belandde in een hele diepe put, sloot mezelf op in huis met de gordijnen dicht en kwam alleen nog buiten om boodschappen te doen. Nog datzelfde jaar kreeg ik een oproep van de Sociale Dienst voor de Reset Yourself Training. Ik dacht: ‘Daar gaan we wéér, nog een training.’ Maar mijn contactpersoon zei: ‘Geef deze man een kans.’”

Hoe heb je de training ervaren?

“We hadden een leuke, kleine groep, met twee opstandige mensen. Ik had absoluut geen zin en Hans vond ik maar een betweter. Na afloop van de eerste dag ben ik naar ‘m toegestapt om te praten. Dat gesprek veranderde alles. De rust in zijn stem, hoe hij me behandelde, hoe hij openstond en naar me luisterde … Alles wat hij zegt, weet je eigenlijk al. Maar hij legt het zodanig uit, dat je er toch anders over gaat denken. Ik had zoveel vastgeroeste ideeën. Nu realiseer ik me dat het zo niet werkt. Er zijn 100 wegen die naar Rome leiden. Die moet je alleen wel willen zien.”

Wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd?

“Sinds de training weet ik dat ieder mens vast zit in zijn eigen cirkeltje. ‘Stap naar buiten!’, zei Hans. En ik dacht: ‘Hij heeft makkelijk lullen.’ Tot ik me realiseerde: ‘En waarom niet? Ga het gewoon doen! Als je ’t niet doet, gaat er zeker niets veranderen.’ Mijn grote doorbraak kwam toen Hans mij vroeg om de groep toe te spreken. Er schoot van alles door mijn hoofd: ‘Dat kun je niet, daar ben je niet goed genoeg voor, wie zit er nou te wachten op jouw verhaal?’ Maar ik ben gaan zitten en heb het gedaan. En toen brak ik. Hans sloeg een arm om me heen, alsof hij wilde zeggen: ‘Ik ben er voor je.’ Dat heeft me heel veel goed gedaan.”

Hoe ziet je leven er nu uit?

“Na de training heb ik mijn eigen project opgezet: ‘Niet graag een lege maag’. Het begon toen ik een keer mijn jongste zoon van school haalde. Ik zag hem zijn boterham delen met een ander kind en wist meteen ‘hier klopt iets niet’. Zo ontdekte ik dat er kinderen zijn die zonder lunch naar school komen. Na twee dagen malen heb ik tegen de directeur gezegd: ‘Als jij me kunt vertellen om hoeveel kinderen het gaat, dan zorg ik dat hier elke dag een lunchpakket klaarstaat.’

Dat doe ik nu 2,5 jaar. Ik zorg voor vers fruit, een belegde boterham en wat te drinken. In het buurthuis heb ik mijn eigen hokkie waar ik alles opsla en de boterhammen smeer. Vandaar breng ik ’t lopend rond. Dat doe ik nu voor drie basisscholen op Rotterdam-Zuid. Maar ik zou er nog veel meer aan kunnen!”