Januari 2021 – Zo aan het begin van het nieuwe jaar ben ik vaak geneigd vooruit te kijken, goede voornemens verzinnen, je kent het wel. Toch kijk ik ook terug en zo kwam rond de jaarwisseling een herinnering boven aan een reis die mijn leven op zijn minst glans gegeven heeft. Een citytrip naar Rome die ik met mijn oudste zoon geboekt en beleefd heb.
Vakanties zijn in mijn leven vaak de momenten waarop ik alles even loslaat en terugkeer naar mijn diepste zijn. Mij makkelijker laat meeslepen door de pracht en praal van verschillende landen, diens culturen en inwoners. Het reizen verrijkt mij. Als er een ding is waar ik bijna iedere reis wel op gewezen word, is het dat elk land, waar ik ook kom, een gemeenschappelijk probleem heeft. Een enorme kloof tussen arm en rijk. Waarom besef je zoiets vaak op vakantie? Hoe vaak ben je daar thuis mee bezig?
Wij maken grote reizen om dingen te zien waarop wij in onze woonplaats geen acht slaan.
Plinius de Oudere
Zo wandelden wij op een ochtend door Rome. Ik denk dat iedere lezer de schoonheid van de Romeinse oudheid wel voor de geest kan halen. Een stad met een onuitwisbare historie, waarvan je je soms afvraagt hoe de indrukwekkende bouwwerken gemaakt zijn door mensenhanden. Zonder grote kranen die het werk lichter maakten. Van de grond tot de nok gebouwd door mensenhanden. Mensen met talent en doorzettingsvermogen. Natuurlijk denk ik dan ook aan het mensonterende aspect dat hierbij een grote rol heeft gespeeld, maar dat gevoel wuif ik graag weg met de gedachte dat we als mensheid echt wel gegroeid zijn. Vroeger, was niet alles beter. Nu is ook niet beter dan toen.
In de maand juli is het warm in Rome. En als ik zeg warm, dan bedoel ik eigenlijk gewoon heet. Met een klamme rug vinden wij ons een weg door de prachtige oude binnenstad, alwaar wij verkoeling vinden in de schaduw van een imposante kerk. De pracht en praal van dit bouwwerk toornt boven alles uit en we besluiten een blik naar binnen te werpen. We zien de kleurrijke muurschilderingen die vast en zeker een verhaal vertellen, het bladgoud dat zelfs tot aan de koepel van de kerk reikt en een groot aantal stenen beelden die, laat ik het nog maar eens zeggen, door mensenhanden gemaakt zijn. Allemaal in één enkele blik te vangen. We waren flink onder de indruk van deze enorme rijkdom en ik kan mij herinneren dat we nog een gesprek hebben gevoerd over de verantwoordelijkheid van instanties die dit nationaal erfgoed beheren.
Naar buiten lopend valt mijn oog op een oude man. Naast de deur, aan de voet van deze katholieke rijkdom ligt een oude man onder een gerafeld dekentje met zijn rug tegen het de muur. Het dekentje en een armzalig plastic tasje lijken zijn enige bezit. Hoe groot wil je het contrast ervaren? De rijkdom en de armoede als twee enorme tegenpolen in een wereld waar alles soms zo ongelofelijk slecht verdeeld lijkt te zijn. Toch bracht de schaduw van deze kerk de oude man verkoeling en zal hij het oneerlijke contrast dat op mijn netvlies werd gebrand waarschijnlijk niet eens hebben waargenomen.
Niemand is ooit arm geworden door te geven
Anne Frank
We lopen verder, maar het beeld laat me niet los. Ik wil er blijkbaar iets mee. Het gevoel drong door tot in mijn hart en ik dacht: ‘Hans, jij die leeft in rijkdom, wie ligt er tegen jouw gevel? Wie van mijn vrienden, kennissen of familie kan mijn hulp gebruiken? Ik voel het belang om iets goeds te doen in elke cel van mijn lichaam en besluit om de wereld om mij heen een beetje mooier te maken. Mooier dan ik met mijn eigen ogen kan zien. Sindsdien heb ik vele stappen gezet om dit sterke gevoel een plekje te geven, maar er ook naar te handelen. Het maakt mijn leven waardevol. Het voelt goed.
Heb jij wel eens zo’n eyeopener ervaren? Zo’n moment waarop je niet anders kan dan jouw rijkdom om te zetten in een gebaar waarmee je anderen helpt? Ja? Dan weet je hoe goed het voelt. Nog niet? Kijk dan eens wat bij jou past en ervaar hoeveel energie je ervan krijgt. Samen kunnen wij de wereld nog mooier maken.